Zal ik beginnen met: zie je wel? Flauw. Dat doe je niet. Toch?
Afgelopen week: een boeiend gebeuren, zo’n verkiezing. Peilingen vooraf, opkomst voldoende?, praatjes-voor-de-vaak, spotjes op TV… verbazingwekkend hoeveel wordt aangesmeten tegen politieke prietpraat. En zal je potverdrie net zien dat door zo’n cocaïnesnuiver met een wapen in een Rotterdamse tram die hele campagneplanning in de soep loopt. Behalve die van meneer Baudet, die nog maar eens benoemt dat die snuiter helemaal niet op straat had moeten zijn! Kan vervolgens het hele circus daar weer over struikelen: lekker indreunen op de boodschapper, niet op de boodschap zelf…. ook al lag er een dode op straat.
2 dagen later: meneer Baudet haalt een verpletterende overwinning. En de politiek-correcte hel breekt los: verdachtmaking en oproepen tot moordpogingen… En we zijn geen stap dichter bij elkaar gekomen.
Toch nog maar even terug naar de onderwijsstaking van 15 maart jl. Ongetwijfeld zal het gezellig geweest zijn, op het Malieveld. Maar ook: als je, voordat je thuis bent gekomen, al weet dat het kabinet geen centimeter wil opschuiven is het duidelijk dat dit niet helpt. Dat is ook logisch.
Wat moet de politiek met werkdruk? In een sector waar het meeste (!) geld naar toegaat? Waar vorig jaar een loonsverhoging van maar liefst een ruime 8% naar toeging (wie kan dat ook zeggen in dit land?). Waar publieke diensten als politie en defensie met nog grotere kopzorgen ook aan de politieke poorten staan? Een land waar men staat te springen om allerlei personeel als loodgieters, bouwlieden, ict’ers, zorgmedewerkers enz.enz? Waar inelk beroep de druk hoog is om te presteren?
Nee, het balletje ligt ook, en misschien wel vooral, bij onderwijsmensen zelf, dat is nu wel duidelijk. Pak daarom de koe bij de horens en verminder met elkaar je eigen werkdruk (kijk naar de suggesties uit mijn vorige blog).