Sinds eniger tijd kent onderwijsland een actiegroep: Leraren in Actie. je vindt ze op Facebook (https://www.facebook.com/Leraren-In-Actie-131714223569164/) en er zijn al zeker 40.000 aanhangers (vrienden, likes en wat niet al).
Prima. Eindelijk. Maar eigenlijk ook vreemd. Want waar komen die 40.000 nu vandaan? Die waren er toch ook al voordat deze Facebookgroep werd opgericht? Wel: een aantal komen bij de bestaande bonden vandaan. En dat geeft wel wat aan, natuurlijk. Over die bonden.
Leraren-in-Actie roept op tot actie voor betere arbeidsvoorwaarden en minder werkdruk. Typisch vakbondsonderwerpen, zou je zeggen. Dat zijn van nature toch de organisaties die opkomen voor arbeidsvoorwaarden en zo?
Daar wringt de schoen. Ik denk dat de onderwijsbonden al jaren half op de stoel van de werkgever zitten (werkgever = ministerie en besturen). Samen regelen ze van alles en nog wat. Even zo uit de losse pols:
– eerst Weer Samen naar School, toen Passend Onderwijs
– Functiemix
– Professionaliseringseisen
– accepteren van steeds kleinere baantjes en flexwerk
– het sluiten van cao’s binnen de door de minister vastgestelde ruimte
En zo kwam een mooi vak in de verdrukking. Zodanig, dat er steeds minder mensen zit geroepen voelen.
Je zult daar ook even gek zijn, zeg. Jij hard werken, en steeds meer op je bordje krijgen, en de Minister lachend in zijn of haar vuistje.
Goed. Stel nu eens dat na de kabinetsformatie blijkt dat er opnieuw geen geld is voor de beroepsaantrekkelijkhed van de leraar. Hij/zij blijft sluitpost van de begroting. Dan lijkt het me nodig dat de leraar zelf leert dat er twee kanten aan het getouwtrek zitten. De werkgever die geen geld voor arbeidsvoorwaarden over heeft, en de werknemer die vervolgens geen trek meer heeft in het maken van overuren, vervanging van zieke collega’s, opvangen van leerlingen van collega’s, uren professionalisering (toch geen financieel uitzicht), en een volslagen stop op administratieve taken.
Geloof jij het? Dat gaat die leraar nooit doen….