Het zijn spannende tijden. We staan aan de vooravond van allerlei gebeurtenissen, en het is goed om daar bij stil te staan.
Komende dinsdag is het 27 juni. Het onderwijzend personeel in het basisonderwijs gaat het werk neerleggen. Of liever gezegd: ze gaat er die ochtend met gezonde tegenzin later aan beginnen. Helaas is er geen sprake van uitslapen (voor velen is dat hard nodig) want een staker voert actie. Men begeeft zich dus op het schoolplein, alwaar men hoopt veel ouders te vinden die het met de beperkte werkweigering eens zullen zijn.
Ik verwacht van dat laatste geen probleem. Het is tenslotte maar een uurtje, niet waar? Een beetje werkgever accepteert dat een werknemer dit keer een uurtje later komt; als ie dan ook maar een uurtje doorwerkt. Maar… 1 keer en dan niet weer, oké?
Nu we het hier toch over hebben… Dat staken houdt natuurlijk niet zo veel in. Het NOS-journaal verraste ons met een schooldirectrice, die al druk opvang voor kinderen aan het regelen was. Ouders moeten tenslotte géén last van stakende onderwijzers hebben. En zo worden botsende belangen weer gladgestreken en zal een staking weinig nut hebben. Nee: wie wil staken moet het goed doen. Die regelt géén opvang (school is geen opvanginstituut voor werkende ouders). Het is als bij NS, zoals een collega zei: als NS’ers staken staan de treinen stil en de reizigers op het perron. Anders heeft staken geen zin. Er moet iemand last van een staking hebben….
We staan ook aan de vooravond van vakantie. Dat maakt zo’n staking (werkuitstel) wat lastiger uitlegbaar. Want eh… wie kan uitleggen dat zes weken schoolvakantie zo’n staking rechtvaardigen.
ZES weken. Wat kun je dan nog klagen.
Nee, collega’s, stop met uitleggen hoe dat zit met ZES weken vakantie. Zo is het en een ander wil niks met jouw uitleg; die wil ook wel ZES weken vakantie.
Als je bovenstaande bij elkaar optelt: we staan dus ook aan de vooravond van de vraag: gaan we met z’n allen nu ècht opeisen dat het afgelopen moet zijn met:
– sluitpost van begrotingen zijn
– onzinnig administratief werk dat ten koste gaat van goed onderwijs
– basisonderwijs gebruiken als putje voor problemen
Ik vertrouw daarbij niet zo op de vakbonden; uiteindelijk hebben die flink wat boter op hun hoofd als het om bovenstaande gaat.
Stel dat we met z’n allen zo’n staking kunnen organiseren, dan moeten we wel een paar dingen helder hebben:
– er worden géén kinderen opgevangen
– er worden géén administratieve werkzaamheden verricht in stakingstijd
– er worden géén vergaderingen belegd, behalve met andere stakers
– er worden géén vakanties gevierd in stakingstijd, ook geen herfstvakantie
Ik heb nu wel heel veel geloof nodig….