Je zult denken: wat een vreemde titel… Terecht, maar met reden er neergezet.
Eén van de onderwijsbladen dwong mij tot deze titel. De een of ander had gemeend als titel voor zijn bijdrage aan het blad het volgende te moeten zeggen: “Op maat bedienen? Ik ben toch geen kelner?”
De titelbedenker is een collega-leraar, en omdat ik groot respect heb voor collega-leraren, en grote interesse heb in hun meningen, ben ik het meteen gaan lezen… Mocht je in de veronderstelling leven dat het hier om iemand gaat die in het kader van nascholing een opleiding is gaan doen in de horeca: nee dus, hij blijft in het onderwijs (niet als kelner, dat is wel duidelijk). Het moet dus bedoeld zijn als een vorm van beeldspraak.
Bij lezing blijkt dat alras (hoewel de titel meer getrommel suggereert dan er is). De leraar is van mening dat hij niet aangesproken wenst te worden als een niet-professional, die maar per definitie aan het lijntje loopt van mensen die van buitenaf staan te roepen dat alles anders moet, en de leerling het verdient maatwerk te krijgen.
Terug naar vorige week. Moet deze meneer nu wel of niet gebruik maken van de lerarenbeurs? Master Special Needs, of talentenbegeleider, of mediator, psycholoog, mediacoach? En als hij echt van mening is dat leerlingen ‘niet op maat bediend’ hoeven te worden, wat bedoelt hij dan eigenlijk?
Enig overleg met de coördinator van de groep katten-met-een-specifieke-leerbehoefte is hier gewenst. Immers, deze poezenbegeleider (onze Wifi, en je hoeft er niets ongepasts bij te denken) heeft al geruime tijd met dit bijltje gehakt. Elke poes heeft andere behoeften, zo stelt zij. De ene poes moet gestreeld worden, de andere heeft meer behoefte aan massage-met-de-kam, weer een andere poes wordt het liefst met rust gelaten, en sommige poezen hebben er grote behoefte aan een behandeling met de bloemenspuit te krijgen. Ook zijn er mengvormen denkbaar.
En dat alles om aan de specifieke leerbehoeften van poezen tegemoet te komen!
Het kan niet anders dan dat dit soort ‘behandelingen’ tot het domein basisondersteuning gaan behoren, om er voor te zorgen dat geen poes achterblijft! In haar poezenschool staan dit soort ‘behandelingen’ allemaal in het POP (voor wie het niet meer weet: het Poezen Ondersteunings Plan).
Vertaald naar het onderwijs heeft eerdergenoemde leraar dus een probleem: hij begrijpt het niet. Hij begrijpt er echt niks van. En zolang hij het niet begrijpt heeft een Lerarenbeurs geen zin, als er geen rechtstreeks verband ontstaat tussen de werkelijkheid in de school en die er buiten. Immers: de Learenbeurs vraagt meer dan eenzijdig kelnerdenken.
Daar waar de kelner de spil is in de communicatie tussen klant en keuken, is er in de keuken een spil tussen maag en vreugde. Dat is waar de klant voor komt: lekker eten. De kelner kan nog zo aardig zijn, als de keuken geen goed werk levert is het voor niets.
Ik heb het betreffende Onderwijsblad dan ook een reactie op het artikel geschreven, met een passende titel, waar ook deze docent mee naar de Lerarenbeurs kan:
“Een docent is een kok, en de tijd van éénpansgerechten is voorbij!”