Een mens kan zich sterk vergissen. Ik had altijd een hele andere associatie bij de afkorting ‘cao’, meende dat het een Italiaanse groet was, maar nee….
Mooi onderwerp. Tenminste als je de hoeveelheid praaturen optelt hierover. Het moet ook wel spannend zijn om er zoveel over te zeggen. Toch? En dan is het best de moeite waard om een en ander eens goed voor het voetlicht te krijgen. Toch?
O nee, denk je nu natuurlijk: ik ben al helemaal klaargestoomd. Nou, dan lees je dit toch niet?
Samen met Wifi heb ik een zaterdagavonduurtje besteed aan het woordenboek. Twee voordelen: die kat gaat eindelijk beter snappen wat wij bedoelen, en ik snap beter wat me gaat overkomen. Tenminste: dat hoop ik dan maar.
Voor wat betreft de kat weet ik het al: dat beest let notoir niet op. In één avond is alle terminologie voorbij gekomen: adhd, asperger, add, stoornis in het autismespectrum, epilepsie, bhv, abs… De kat is niet onder één hoedje (dus onder alle) te vangen. In één uur alle kwalen tegelijk laten zien en daarna de volgende dag lekker vogeltjes gaan vangen… Snap jij het nog?
Oké, ik laat me afleiden! Sorry! Collectieve Arbeids Overeenkomst, da’s een hele mond vol. Als je denkt dat je het snapt als je alle drie woorden apart begrijpt: maak dat de kat wijs. Kijk maar mee.
De dikke van Dale zegt over de losse woorden dit:
Collectief: gezamenlijk, gemeenschappelijk
Arbeid: moeite, inspanning van geestelijke of lichamelijke aard; beroepsbezigheid: aan de arbeid gaan
Overeenkomst: gelijkheid, overeenstemming
Wil je het nog beter samengevat? Dat kan. Er staat dat er gezamenlijk overeenstemming is over inspanning van geestelijke of lichamelijke aard.
Gezamenlijk veronderstelt dat er meerdere partijen bij betrokken zijn. Vermoedelijk is de bedoelde arbeid iets wat door jou en mij verricht moet worden. Er ‘de partijen’ zijn het ‘erover eens’.
Het is altijd fijn om te vernemen dat je het er mee eens bent. Je hebt er een ‘workshop’ over gehad, en schoolleiders in Nederland zijn ook allemaal bijgespijkerd. Kortom: dat gaat goed komen. Praatje zo tegen het eind van het schooljaar, taken verdelen, teamborrel en klaar.
Toch raar, dar gemurmel in de wandelgangen. “Kan nooit in 40 uur’, ‘hoezo vakantie-uren inleveren, ik werk toch genoeg’, ‘hoe durven ze: overwerk verkopen als doorwerken in de vakantie’, ‘1,2 %, BAPO er af, ATV weg, administratieve last’….
Typisch. ‘We’ waren ‘het’ ‘er’ toch ‘collectief’ over eens? Dat blijkt dus weer eens niet zo te zijn. ‘We’, de leraren, hebben ons eigen winkeltje met bezwaren al weer open staan. Takenlijstjes, urenstaatjes, niets hielp tegen de werkdruk. En nu de nieuwe cao met duidelijke afspraken ook weer niet? Je zult maar onderhandelen namens de bond….
Hoe duidelijk wil je het hebben? Of wil je het liever helemaal niet duidelijk hebben? En waarom dan niet?
Zelf heb ik ook een winkeltje. Ik ben ook niet van de urenstaatjes, de takenlijstjes of tot-achter-de-punt omschreven werklijst.
Op de deur van mijn winkeltje staat, met grote letters: HET WERK MOET GEDAAN WORDEN. Soms betekent dat een stapje meer, en ook wel eens dat het wat minder mag. Als ik maar gewoon mijn ding kan doen….
Enne… Ik heb uitgezocht wat het nou eigenlijk echt betekent, cao. Ik heb het gevonden. Het is een Vietnamees woord, en vertaald betekent het ´hoog´. Van hoge werkdruk, denk ik dan maar…