Morgen sta je als docent voor de klas. Je begint na een weekend waarin gezinnen beginnen te begrijpen dat er getornd wordt aan het vloerkleed onder onze samenleving. Natuurlijk maken ouders zich al langer zorgen over de toekomst van hun kinderen; de wereld waarin we leven is steeds rumoeriger.
Na de aanslagen in New York, de crises op de beurzen, de financiële crisis vanaf 2008, en plots de immense vluchtelingeninstroom nu dit: in het hart van ons vrije en vaak onbekommerde bestaan lopen er zomaar een aantal dwazen onze wereld binnen om ons neer te schieten, zonder aanziens des persoons. Plots ontstaat er een nieuw besef: het kan elk moment raak zijn! Plotseling is de oorlog niet meer iets van ver weg, in Syrië of hartje Afrika, nee: zomaar zijn de schutters in ons midden…
Daar zitten ze, je leerlingen, jong of ouder. Allemaal hebben ze wel wat meegekregen van de gebeurtenissen op vrijdag. Thuis is er over gepraat, televisiebeelden lieten het zien: mensen in totale verbijstering, geknal, en getallen: meer dan 100 doden en honderden gewonden… In Parijs, een stad die veel kinderen kennen van Disneyland…
Daar sta je dan als leraar. Moet je er over beginnen, of doen zij het wel? Wat zeggen ze er over? Radicaliseren zij ook, en moet je daar wat van vinden? Druk je discussie de kop in, of juist niet? Mag je laten weten hoe je er zelf in staat, of is dat dan weer beïnvloeding?
Mooi, dat vak ‘burgerschapsvorming’. Nu komt het er op aan. Minister-president Rutte heeft het in één zin mooi samengevat: dit is een aanval op onze manier van leven. Er zijn dus mensen in onze samenleving, zegt hij daarmee, die niets hebben met ‘onze manier van leven’. Die er op los knallen om een statement te maken tegen ‘onze manier van leven’.
Waarom? Wat is er mis mee? Wat betekent dat dan, als mensen uit het midden van ‘onze manier van leven’ anderen overhoop beginnen te schieten?
Maar ook, meneer Rutte: hoe hebben we het dan zover laten komen, dat mensen uit ons midden deze methoden zijn gaan toepassen? Waarom is niet eerder opgetreden tegen het ‘tegen onze manier van leven’-oproepen tot dit soort geweld? Wat betekent het dat u eerder hebt gezegd dat we er gerust op kunnen zijn dat de regering over ons waakt? Waarom zijn zij, die dat geweld propageren, nog steeds welkom in het midden van ‘onze manier van leven’?
Morgen sta je als docent voor je groep. Je leerlingen kijken naar jou en willen weten wat jij er van vindt. Gewoon: omdat ze ongerust zijn en omdat jouw mening er toe doet voor ze…