Vandaag is het moederdag. Het is hier (op mijn blog) al een poosje stil. Dat heeft niets met moederdag te maken, maar met werkdruk. Nu, na de meivakantie, ben ik weer wat op dreef.
Noodkreet. Een luide roep klinkt in de vroege ochtend door mijn huis. Sleutels kwijt! Drie keer raden wie dat roept. Het is half acht en vrouwlief moet naar het werk. Maar: sleutels dus kwijt.
Nou is dat niets nieuws. Zo ongeveer twee keer per dag horen wij (mijn zonen en ik) dit aan. We worden er niet warm of koud van. Ik heb me laten vertellen dat dit ook een van de meest voorkomende problemen in de gemiddelde huishouding is: vrouw des huizes is sleutelbos kwijt.
Jaren geleden hebben zonen en ik gemeend op moederdag daar een passend cadeau voor aan te bieden: een sleutelkastje. Ik heb het zelf (na prijzende woorden en vriendelijke bedankjes) zelf opgehangen. Zodanig dat je het niet kunt missen. Als je de huisdeur binnenkomt (je hebt dan je sleutelbos nodig) valt je blik meteen op… Juist ja, het sleutelkastje.
Helaas. De sleutelbos verkeert vaker niet dan wel in het sleutelkastje.
Na drie keer de noodkreet ‘sleutels kwijt’ is het zover. Zonen en manlief zoeken mee op voor de hand liggende plekken. Schooltas, jaszakken, nachtkastje, kledingstoel, en natuurlijk het sleutelkastje. Helaas: geen sleutels. De reservesleutel van de auto brnegt uitkomst, en vrouwlief vertrekt.
Vijf minuten later gaat de telefoon. Sleutels gevonden. Toch in handtas. Zijvakje. Vergeten dat de sleutels daarin waren opgeborgen.
Vandaag hangen de sleutels weer niet in het sleutelkastje……