Ruim een etmaal geleden heb ik jullie deelgenoot gemaakt van mijn ervaringen in Friese streken, alwaar de koude wind mij tot op het bot verkleumde.
Ik wil er nu wat aan toevoegen. Mijn respect voor èchte Friezen is daar, in Bakkeveen, gegroeid. Torenhoog. Wie in zo’n streek kan wonen en dan geen spier vertrekt: dat is nog eens karakter! Nu begrijp ik ook dat zo’n slag volk zich temidden van langsrazend verkeer op een snelweg begeeft om softe zwarte-piet-bestrijders de doorgang te blokkeren. IJskoud zijn ze, die bewoners van onze noordelijke streken!
Inmiddels ben ik weer op eigen honk. Vandaag zit ik wèèr buiten. De zon warmt mijn nog steeds koude gestel op tot behoorlijke temperaturen (hoop ik). Ondertussen dwalen mijn gedachten nog even terug naar gisteren, naar Bakkeveen.
Nog nooit in mijn leven ben ik op zo’n grote spullenmarkt geweest. Mijn eigen prullen besloegen nog geen 0,01 % van het totaal. Files en files bekropen het Bakkeveense, anders een oord van koude rust. Van heinde en ver trokken (ook buitenlandse) volksstammen voorbij, die in Fries, Duits, Engels en zelfs Nederlands zich goederen lieten aansmeren, dan wel lang gezochte spullen vreugdevol opdiepten om er daarna grof geld voor te betalen. Dat laatste helaas alleen bij buurkramen.
Tot op het bot verkleumd, hoestend en blaffend, mocht eindelijk het restant weer aan kant, en vertrok ik huiswaarts. Nog amper het Bakkeveens grondgebied verlaten bleek daarbuiten de zon te schijnen.
Nu zit ik in mijn tuin, mij warmend aan de zon. Ik kan mij nog steeds niet aan de gedachte onttrekken dat ik mij gister op een verkeerde plek bevond: Bakkeveen. Zou het daar aldoor zo stervenskoud zijn?