Wat doe je als op zondag het water de drempel van de bijkeuken overklotst tijdens het draaien van de afwasmachine? Zulke vragen kunnen mij nog behoorlijk dwarszitten, wat dat betreft heeft de opvoeding wel succes gehad. En zondag of niet: ook vandaag lukt het niet over het water te lopen. Enfin: zwemkleding aan of duikpak. Of gewoon de broek en de sokken uit (nee, ik doe er geen foto bij!)
Van Wifi heb ik in dezen niets te verwachten; die weigert zelfs haar eigen voerbak uit de stormvloed te redden. Nee, ik zal het zelf moeten doen. De sluisdeuren moeten dicht! De familie moet worden gered! Emmers vol heb ik afgevoerd. Wel vijftig keer heb ik de dweil uitgewrongen. De bijkeuken is schoon, de afwas is klaar en ik ben smerig.
En zo eindigt een weekend dat nog maar amper was begonnen. Vrijdag werken, zaterdag met zoonlief een dagje gesimuleerd rondvliegen in echte vliegsimulators, en zondag zwoegen om het huis te redden van de ondergang. Hoe zo weekend?
Gelukkig bleef er nog eventjes tijd over voor de drie plagen van het onderwijs. Nou ja, dat was de kop boven een artikel in het vakblad. Mevrouw Edith Hooge schrijft dat.
Ken je haar nog? Ze mocht in het voorjaar op een of ander congres roepen teveel banen in het onderwijs werden vervuld door niet-ambitieuze vrouwen-met-een-gezin; en zo tussendoor kon je dus begrijpen dat fulltime-mannen in het onderwijs dus niet ambitieus waren. Nee, mijn vriendin gaat het niet meer worden.
In elk geval: mevrouw Stein komt tot drie plagen:
– een doorgeschoten toetscultuur
– overdreven geloof in risicomanagement en
– een tekortschietend machtsevenwicht tussen bestuurders en leraren.
Voordat je nu roept: zie je wel, roep ik dat eerst even. Zie je dat er een plaag mist? Plotseling zijn er geen tekortschietende ambities meer bij personeel. Zo wordt de vierde plaag dus al vergeten.
De vijfde wordt ook niet genoemd: het steeds ouder en grijzer personeelsbestand (of: de kloof tussen de leraar en de leerling)
Ik weet nog wel een zesde te noemen: fladderend onderwijsbeleid.
En 7 dan? Het gestandaardiseerde en protocolgestuurd inspectietoezicht.
Nu ik er over nadenk is de achtste ook niet zo moeilijk: dieponderuitgezakte opleidingskwaliteit aan de PABO’s, en anderzijds het gebrek aan besef dat professionalisering niet alleen goed is voor de leerlingen maar ook voor jezelf.
Negen, vergeet het echt niet: het ontzettend eenzijdig gericht, door onderwijsmethodes gestuurd, dagelijks onderwijs, waarmee kinderen nieuwsgierigheid verliezen en school steeds meer ervaren als een last dan een lust (de zogenaamd bij de leerling aansluitende belevingswereld).
Tien, zeker weten: de opeenvolgende onderwijsministers met hun maatjes, volkomen gespeend van kennis van zaken, met als toppunt het huidig stelletje.
Tien plagen. Tien? Ja zeker, de tien plagen van het huidig onderwijs. Goh, nu ik het zo zit de overdenken: ik wist niet dat het zo erg was. Je kunt beter één vlo in de trui hebben dan tien in de klas. Toch?
Altijd een vlooienspecialist in de buurt: “Wifiii, kom hier! Vertel: wat is de ergste plaag in jouw leven?” Eeehhh… dat is niet zo gemakkelijk. “Wachten op nieuw eten? Eh nee, wachten tot ik weer naar binnen kan. Ach nee, gebrek aan ‘een plek onder elkaar’ ? Ha, ik weet het weer: JIJ!’ ‘Jij zit mij altijd te pesten: aan de staart trekken, veters aan mijnpoten vastknopen, opsluiten in de bijkeuken, met water spuiten als ik aan de bank krab of in de gordijnen hang…. Ik mag helemaal niks van jou!!”
Wel, dat is duidelijk. Plaag 11: een pestprotocol. Of: let er op dat kinderen elkaar niet pesten.
Daar kan Mozes niet tegen op. Elf plagen. Om te gillen. Maar dat kan niet, eerst moet mijn duikerspak nog uit….
Joris heeft nooit beseft dat het nog erger kon dan negen plagen!
(Voor de jongeren onder ons: Joris Voorhoeve was ooit een top-politicus, totdat zijn negen plagen hem belaagden).