De strijd is gestreden. Het verlies is genomen. Opvoeding gestrand. De toekomst overspoelt ook huize Sybesma. Een jarenlang gevecht is nu geëindigd is een snelle capitulatie. Mocht je nu aan FR-ISIS denken, vergeet dat dan even.
Gek werd ik er van. Elke dag was het weer een discussiepunt, een smeekbede of een aanval op de muren die ik had opgeworpen. Steeds weer werd ik gedwongen tot argumenteren. Uiteindelijk zijn alle grenzen overschreden. Eh… nou, dat is een beetje overdreven, maar wel de natuurlijke grenzen van mijn territorium. Niets houdt mijn gezinsleden nu nog gebonden aan dat kleine stukje aardse ruimte, en ik heb de grip compleet verloren.
Was tot kort de buitenwereld slechts bereikbaar via een te sluiten deur naar internet, nu is zelfs die dijk naar de ellende doorgebroken. Eindelijk telt nu de jongste zoon, volgens eigen zeggen, mee in een wereld vol gevaren. Eindelijk ligt hij nu aan zijn eigen infuus van stoorzenders. Eindelijk heeft hij zijn eigen mobiel…..
Wat ik niet had willen denken gebeurt. Pinksterbloem 24 staat blank, overspoeld door op toetsenborden tikkende, totaal verweesde en verdwaasde, personen, starend naar elke vorm van glaasjes in soorten en maten, in de veronderstelling dat achter de glasplaat de werkelijkheid vorm krijgt. Starende blikken, opgezette ogen, kromme schouders…. Zou mijn vriend, de Duitse professor Manfred Spitzer, dan toch gelijk krijgen met zijn boek Digitale Dementie? Zou het dan toch gebeuren dat mijn jongste zoon straks op zijn veertigste, met totaal verkromde gewrichten in handen, voeten en schouders, hangend in zijn digitale rollator, maar nog steeds glaasje-starend-op-de-Google-bril-op-zijn-neus, zich verplaatst naar het Digitale Dorpshuis voor zijn dagelijkse Call-of-Duty?
Zaterdagochtend gebeurde het allemaal. Strategisch denker als hij is (speelt graag een spelletje op de pc) had hij zijn laatste aanval voorbereid, zich bewust van alle mislukte argumentatie uit het verleden. Tot op de dag had hij berekend wanneer zijn voorganger, oudste broer Sytse, zich op eigen kosten had mogen voorzien van een telefoon. Jarenlang ook had hij de eigen bankrekening gespekt. Exact had hij bekeken welke argumenten er bij Sytse toe hadden geleid dat hij zich een mobiel mocht verschaffen. Tot op een procent had hij ook uitgerekend hoeveel kinderen er in de klas nog niet over een mobiel beschikten… Geen speld, komma of jota was er tussen te krijgen….
Zo kwam het dat zoonlief mij meetroonde naar de mobieltjeswinkel. Volledig voorbereid liep hij rechtstreeks naar het mobiel dat geacht werd het zijne te worden. Geen twijfel aan: het gewenste merk, de gewenste grootte, de prijs etc. De winkeljuffrouw werd gevraagd naar de prijs (ze bleek de eigen folder niet te kennen) en op de vraag of hij het toestel real-life mocht bewonderen kwam het antwoord dat het apparaat (dat wel in de folder stond) niet op voorraad was…. Wel: dat bleek een combinatie van redenen om überhaupt geen zaken te doen. Op naar een ander adres; in de vitrine werd het toestel meteen aangewezen, het werd tevoorschijn gehaald en de koop werd gesloten….
Je kunt bedenken welke rol er voor mij slechts restte. Het vaderschap bleek gereduceerd tot portemonneedrager (een rol waarvan de betekenis steeds beter tot mij doordringt). Zelfs de illusie van de rol van wegwijzer in de wereld van mediaverdwazing blijkt overbodig; zoonlief heeft de folders en toestelspecificaties onder mijn verblinde ogen opgeduikeld. Had ik al een voetstuk, dan vrees ik dat dat dit weekend ter aarde besteld is.
Rest mij nog de digitale opvoeding van onze huispoes Wifi. Haar naam draagt ze met ere, haar uitstraling is perfect! Zendvermogen onder de maat, maar helaas niet aan te sluiten op 220 volt. Mediawijs als ze is leest ze nooit een krant: ze poept er op. Mobiel bellen? Wifi niet, die laat zo’n ding gewoon rammelen. Katten communiceren niet mobiel.
Katten communiceren nog steeds echt. Misschien was die Manfred Spitzer ook een Siamees? Manfred… een echte kattennaam, niet? Enne… Spitzer, dat klinkt ook wel kattig…