Voor wie dacht: wat is het stil, daar bij @onderwijsisleuk… Klopt. Stil is het niet, maar wel op mijn blog. Ik ben namelijk bezig met een project. Een zelfsturingsproject, zogezegd.
Van huis uit heb ik de kunst van het slopen meegekregen. Mijn vader had een fietsenmakersbedrijf (of, zoals men het toen schreef een fietsemakersbedrijf); mijn broer werkte er ook, en ik na schooltijd ook wel eens. Omdat mijn activiteiten niet bijdroegen tot een grotere klanttevredenheid (hoe dat toen gemeten werd zal ik maar in het midden laten) werd ik benoemd tot chef-sloper. Bijkomend voordeel was dat ik niet over personeel beschikte en dus een ruime mate van vrijheid genoot. Hoewel: gebrek aan personeel betekent natuurlijk ook gebrek aan delegerings-mogelijkheden. Maar goed: ik werd een bekwaam sloper.
Jeugdervaringen doen er toe, vooral als ze positief zijn. Het vormt je als mens. Het slijpt ook je talenten. Bovendien leer je je beperkingen inzien, en snap je wanneer het verstandig is te delegeren.
Goed: mijn zelfsturingsproject… Na 21 jaar onverstoorbaar doorwonen is besloten eindelijk de keuken te vervangen. Hoog nodig. De kastdeurtjes wijken, scharnieren kraken, de ovendeur heeft het begeven, de afzuigkap maakt ongelooflijke herrie zonder enige tegenprestatie… Kortom: over en uit.
Bij zo’n project komt wat kijken. Het uitzoeken van je droomkeuken (op basis van een armlastig onderwijzersbudget, want van 12 weken vakantie in het schooljaar word je ook niet rijk), in kaart brengen van de situatie, het maken van een planning in overleg met allerleibetrokkenen… Het vergt een nauwgezette agenda.
Zo (over-)kwam de stukadoor. Ik had, in opdracht van de beste man, een ultieme chaos gecreëerd, om de activiteiten ruim baan te geven. Zelf had ik van alles van de wanden gesloopt (daar is het weer) en het aanrecht ontruimd, om de wanden daarna te voorzien van een rood-oranje gloed (wat weer de nodige vragen opriep). In die chaos stapte hij binnen, voegde emmers, zakken gips, scheppen en boormachines toe, veroorzaakte stofwolken in huis….
Bij zijn vertrek had hij allerlei (met name witte) sporen achtergelaten door de gehele woning. Voor zover op de wand: geen probleem, pracht werk! Maar de rest? Uren hebben wij besteed aan het toonbaar maken van de woning. Nog poets ik om het uur mijn bril, om de witte tornado te verwijderen.
Maar oh: wat zijn de wanden mooi gestuct. Je moet je talent kennen (en ook het ontbreken er van). En de kat? Vele witte sporen tonen aan dat een Siamees intens nieuwsgierig is. Als ik haar had kunnen vangen had ze nu achter het behang gezeten. Eh.. achter het stucwerk!