Alom klinkt het zuchten: nog 1 week, dan is het meivakantie. Alsof de pensioendatum in aantocht is…
Alsof werken de hel op aarde is. Alsof elke niet-vakantiedag een verkeerd bestede dag is.
In mijn huis klinkt dit zuchten niet. De meerderheid van de familie geniet namelijk vanaf maandag a.s. van de meivakantie.
Even lag het mij op de lippen te zeggen: van een welverdiende vakantie. Even maar, je kunt ook overdrijven. De beide schoolgaande zoons gaan minder naar school dan dat ze thuiskomen van school. Tussenuur zo, uitvaluur dat, ziekteverlof dan, studieuur zus: de beide heren hebben op een haar na een doorlopende meivakantie, ook in april en maart en zo.
Mijn vrouw begint morgen ook aan de meivakantie. Welverdiend, hoor, daar niet van, maar ze hoeft het er niet zo in te wrijven.
Kijk, ik heb morgen géén meivakantie; ik sta morgen gewoon op om naar het werk te gaan. Mij hoor je daar niet over; een dag als andere dagen. Bijna, dan. Ik zit morgenochtend alleen aan de ontbijttafel, de rest van de familie ligt nog op één oor. En blijft daar ook nog wel even op liggen.
Ik zit er niet mee. Mijn tijd komt nog. Zij twee weken? Ik straks twee weken en een hele dag extra!
Ergens las ik deze week, dat het slecht is voor leerlingen, zo’n lange meivakantie. Alle energie, die je als leerkracht inzet om ze iets tussen de oren te krijgen is verspilde energie. Net als er een paar geheugencellen erover denken zich te verbinden breekt de meivakantie het hele netwerk tot op de grond toe af. Je leerlingen zitten twee weken thuis het gehele neurale netwerk op te blazen met hun zogenaamde leerzame games op Playstation of X-box.
Wel eens gehoord van de ziekte van Korsakov? Dat is die kwaal die je krijgt van overmatig drankgebruik in je jonge jaren, uitmondend in een volslagen mentale duisternis op oudere leeftijd? Wel, al dat gegame is nog veel erger, volgens professor Manfred Spitzer; hij is er heilig van overtuigd dat wij onze complete verstandelijke vermogens te gronde helpen door de godganse dag ons te vermaken via een beeldschermdragend apparaat.
Ik ben het met hem eens; laten we er ook niet meer om heen draaien en het beestje bij zijn naam noemen: de Jobsdesease! Dood in de pot voor jeugdig spul op school. Eerlijk, ik zou het liefst een onderzoek starten naar de relatie tussen ADHD en tablets: komt ADHD nog voor op scholen met veelvuldige inzet van tablets-in-het-onderwijs? Zo ja, dan nog meer van die dingen de klas in, want Prof. Dr. Manfred Spitzer weet het zeker: het is de dood in de pot voor hersencellen. En als je die vernietigt is meteen ADHD ook uit de wereld!
Oké, ik ben geen medicus, dus ik weet er niet alles van. Maar ik doe wel aan onderzoek, daar heb ik een Siamese kat voor aangeschaft.
Dat beest hééft ADHD. Met name in de avonduren. Daarbuiten niet, dan heeft ze een doorlopende slaapmodus. Geen sprake van een stoornis in de ontwikkeling van hersencellen. Zowel motorisch als mentaal is het een doorzetter. Vangt ze de vogel vandaag niet? Morgen is er weer een dag. Niet over de elektronisch beveiligde schutting? Het beest is zo slim geweest af te kijken bij de konijnen uit de buurt: dan graaf je een tunnel onder de schutting door….
Ik heb het wel eens geprobeerd, het beest van die avond-ADHD af te krijgen. Het beest in een tuigje, een iPad voor de neus met een lopend spelletje als Looney Tunes…. Verdorie, begint ze een competitie met die maar voortrennende haas in Looney Tunes….
Meivakantie? De kat niet. Ik ook (nog) niet. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Als ik straks in mijn tweede week meivakantie heerlijk in het zonnetje zit op mijn terras, samen met mijn gestoorde kat, denk ik: kijk, dat is nu ècht vakantie…..