Een kat is een bijzonder beest. Van nature lui (in extreme zin), maar eenmaal enigszins actief: pas op! Dan komt de echte leeuw tevoorschijn.
Zo ook met onze Wifi (in dit geval dus: onze Siamese kat). Het was vandaag lekker warm en ook poeslief kwam zo af en toe de benen (en de rest van het lijf) strekken in de tuin. Beetje snuffelen in de tuinbakken, beetje ruiken in het gras, wat mekkeren tegen de vogeltjes: ach, eigenlijk alles wat zo’n beestje doet om de dag wat door te komen.
Tijdens de wandeling over het terras ontdekte ze zowaar een mier. Wat moet dat een schrik zijn voor zo’n miniem beestje… Staat daar plots een beest boven je in de verhouding 1 op 10.000. Een beetje mier zou meteen het hazenpad kiezen… En zo ook deze.
Dat stond poezenbeest niet aan. Zij achtervolgde met haar (vanuit mierenoogpunt) gigantische snufferd de zespotige en snoof om vooral geen geurtje te missen van het toekomstig hapje. Totdat mevrouw mier (die zo’n snufje ervaart als een soort tornado) verdween in de neusgaten van poes. Weg mier. Weg lekker hapje. Jeuk in de neus. Proest. Poot over de neus wrijven.
Maar ja: mierlief was en bleef foetsie.
Wat rest de kat in zo’n geval? Nog maar even een tripje naar de vleesbak om te kijken of de MENS al zo aardig was geweest om… Helaas. Dan maar weer het luie lijf te slapen gelegd.