De slaap verlaat me om een uur of zeven, vanochtend. Heerlijk… tot de echtgenote voorstelt de zondag al wandelend te starten… Er speelt meteen een zin uit een oude popsong door mijn hoofd: “…met m’n blote voeten op het koude zeil…’ . Maar vooruit: de benen buitenboord, de kleren aan (met jas) en op pad. Eens kijken wat de omgeving in de vroege ochtend laat zien.
We wonen hier mooi, op loopafstand van prachtige natuur. Twintig minuten wandelen brengt ons aan de Vecht (wellicht over verboden grond, maar dat mag zo vroeg de pret niet drukken). Paarden kijken geïnteresseerd over het hek, volgels fluiten en broeden, de zon schijnt en de frisse wind waait door de kleding…. Prachtig.
Wat hier jammer is is dat de wandeling langs de Vecht moet stoppen waar het ‘pad’ ophoudt. Terug over het land van de boer is natuurlijk een optie, maar waarom niet verder?
Kijk, de Hardenbergse boeren zijn vriendelijke mensen, maar je wilt natuurlijk ook niet dat jan en alleman over je land kachelt. Toch?
Wij kachelen wel: met lage schoenen door het hoge natte gras. Niet gemaaid, maar prachtige wildgroei, en dat vlak bij onze woonwijk! Een goede start van onze vrije zondag!
