Enige tijd geleden ben ik voor de zoveelste keer verjaard. Over het algemeen leidt dat dan tot heuglijke momenten, er wordt op gedronken (met mate), en dan gaan we met elkaar weer over tot de orde van de dag.
Tien jaar geleden alweer stond er op de verjaardagsdatum een pop in de tuin, waarmee de buurt bekend werd gemaakt met een speciale verjaring in de straat. Zoiets zie je natuurlijk wel aankomen, maar toch… Je begrijpt dat ik toen, op die dag, het vijftigste levensjaar bereikte.
Er zijn er onder de lezers vast te vinden die uit de bovenstaande tekst hebben kunnen vaststellen dat mijn leeftijd inmiddels het pensioendecennium heeft bereikt. Dit keer heeft er geen pop in de tuin gestaan, en evenmin zijn er spandoeken opgehangen. Op de betreffende dag werd er wel een straat-bbq georganiseerd, maar niet te mijner ere. Geen vlaggetjes in bomen, de gordijnen op tijd dicht. Kortweg gezegd: ik trachtte het feit niet algemeen bekend te laten worden.
Natuurlijk is er een hap genuttigd en een drankje gedronken op het feit, maar persoonlijk heb ik het als twijfelachtig heuglijk ervaren.
Natuurlijk: ik heb de 60 gehaald. Daar heb ik gelukkig niet zoveel voor hoeven doen, dan mij enigszins omzichtig voort te bewegen in het verkeer, en er voor te zorgen dat traptreden met beleid werden afgestegen. Zonder het beoefenen van extreme sporten, als zeldzame niet-hardloper, als notoir zittend lezer, genietend van de digitaliserende wereld om mij heen. Maar toch: als Google en ik het samen weten, dan zou het wel genoeg zijn, zo had ik het mijzelf toebedacht.
Helaas. Hedenochtend leegde ik de brievenbus. Naast de bekende voordeelaanbiedingen per folder ontving ik ditmaal een brief van ….. Nee, niet van de Belastingdienst. Nee, ook niet een uitnodiging om alsnog tot Rutte III toe te treden. Evenmin van het ABP om mij te berichten dat in mijn geval de pensioenuitkering alsnog vervroegd zou worden toegekend.
Nee, het was een brief van de huisarts. Deze nodigde mij allervriendelijkst uit. Allervriendelijkst… Je hartslag verdubbelt meteen als de beste man/vrouw (die je amper kent) jou persoonlijk een brief stuurt. Maar goed: men schreef mij persoonlijk een brief, waarin ik, voor het eerst in mijn bestaan, werd uitgenodigd voor het ontvangen van de griepprik. De GRIEPPRIK.
Er is géén duidelijker statement van de maatschappij dan de griepprik. De prik die stigmatiseert. De prik die je krijgt omdat je zestig jaar of ouder bent. De prik omdat je niet meer vanuit jezelf bestand bent tegen deze jaarlijks terugkerende kwaal. De prik die alleen de kas van de farmaceuten helpt, maar mij in het hokje van de oude mensen duwt…
Heel even heeft mij de gedachte bekropen de brief persoonlijk te retourneren met een prik van hamer-en-spijker, maar ach… Geweld is nooit een goede oplossing.
Ik breng de brief terug. Ik maak netjes een afspraak via de assistente, en zal de arts vriendelijk verzoeken mij van de priklijst te schrappen. Hij mag naar mijn oren kijken, mijn zicht meten, kijken of ik lijdt aan voetschimmel… Maar ik weiger mijn medewerking aan het RIVM. Aan mijn lijf geen prikpolonaise.